Μυκηναϊκή Γέφυρα Καζάρμας || Ακρόπολη της Καζάρμας || Βυζαντινές Εκλλησίες || Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου || Πυραμίδα Λυγουρίου || Ελαιοτριβεία || Εργοστάσιο Κεραμικών
Αρχαιολογικός Χώρος και το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου
Ιερό του Ασκληπιού
Το Ασκληπιείο της Επιδαύρου περιλαμβάνει δύο ιερά, στα οποία λατρεύονταν μαζί δύο θεραπευτές θεοί: ο Απόλλωνας Μαλεάτας στο παλαιότερο, στο λόφο Κυνόρτιον, και ο Ασκληπιός στο νεότερο πεδινό ιερό, όπου πραγματοποιούνταν οι περίφημες τελετουργίες της ίασης. Το πεδινό ιερό είναι το μεγαλύτερο και ευρύτερα γνωστό. Αποτέλεσε το λίκνο της αρχαίας ιατρικής, η οποία σ' αυτό ασκήθηκε αρχικά σε θρησκευτική βάση και με τον καιρό εξελίχθηκε σε πραγματική αγωγή θεραπείας. Τα 200 περίπου Ασκληπιεία του αρχαίου κόσμου κατά την παράδοση ιδρύθηκαν από τον θεό της Επιδαύρου.
Ιερό Απόλλωνος Μαλεάτα
Στο Κυνόρτιο όρος, πίσω από το θέατρο, διαμορφώθηκε από την 2η π.Χ. χιλιετία ένα μεγάλο μυκηναϊκό ιερό με υπαίθριο βωμό θυσιών και υπαίθριο χώρο τελετουργικών γευμάτων. Η λατρεία ανήκε στον Απόλλωνα «Μαλεάτα», που είχε θεραπευτικές ιδιότητες και θεωρήθηκε πατέρας του Ασκληπιού. Το ιερό αυτό, από τον 6ο π.Χ. αι. και έπειτα αποτέλεσε μία ενότητα με το Ασκληπιείο που αναπτύχθηκε τότε.
Αρχαιολογικός Χώρος Ασκληπιού
Οι ανασκαφές και ανάδειξη στον ιερό χώρο του Ασκληπιού έγιναν από τον Παναγή Καββαδία και κράτησαν από το 1879 μέχρι το θάνατό του το 1928 .
Από το 1988, τη συντήρησή και αναστήλωση του Αρχαιολογικού χώρου της Επιδαύρου ανέλαβε η Ομάδα Εργασίας Επιδαύρου.
Σημαντικό ρόλο στην πορεία των ανασκαφών είχε η προσφορά των κατοίκων του Λυγουριού, οι οποίοι ανέκαθεν έτρεφαν ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό στον ιερό χώρο του Ασκληπιού, εκτός από την αφιλοκερδής εργασία που προσέφεραν, παραχώρησαν αφιλοκερδώς τα κτήματα τους στην τότε Αρχαιολογική Εταιρεία το 1879 (αριθμός συμβολαίου 250) για να μπορεί απρόσκοπτα ο αείμνηστος αρχαιολόγος Παναγής Καββαδίας να συνεχίσει τις ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο.
Ο ιερός χώρος του Ασκληπιού
Το ιερό του Ασκληπιού βρίσκεται σε ένα θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον. Όλα τα ιερά του θεού της ιατρικής βρίσκονταν σε χώρους ανάμεσα σε υψώματα με βλάστηση και πηγές, επειδή η ηρεμία και η ομορφιά της φύσης έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη θεραπεία των ασθενών.
Το Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν το πιο φημισμένο από όλα. Οι ασθενείς έρχονταν από παντού. Στην αρχή ο Ασκληπιός λατρευόταν ως ήρωας και μετά ως θεός. Η λατρεία του άρχισε εδώ τον 7ο αιώνα πΧ. Τον 5ο αιώνα πΧ. στο ιερό γίνονταν γιορτές και αγώνες. Τον 4ο αιώνα πΧ. χτίστηκαν τα σημαντικότερα κτίρια.
Η ακμή του συνεχίστηκε την ελληνιστική εποχή μέχρι τα πρώτα ρωμαϊκά χρόνια. Το 86 πΧ λεηλατήθηκε από τον Ρωμαίο Σύλλα και λίγο αργότερα από πειρατές. Γνώρισε δεύτερη περίοδο ακμής από τον 2ο αιώνα μΧ, αλλά σταμάτησε να λειτουργεί το 392, όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε τις αρχαίες λατρείες. Το 395 λεηλατήθηκε από τους Γότθους. Δύο ισχυροί σεισμοί το 522 και το 561 ολοκλήρωσαν τις καταστροφές.
Τα σημαντικότερα ευρήματα είναι τα προπύλαια,τα θεμέλια του δωρικού ναού του Ασκληπιού, χτισμένου το 380 – 375 πΧ, ο Θόλος, το διασημότερο κτίριο του ιερού, κέντρο της λατρείας του Ασκληπιού.
Άβατον
Το Άβατον ή εγκοιμητήριον, όπου οι ασθενείς κοιμούνταν για να εμφανιστεί στον ύπνο τους ο θεός και να τους θεραπεύσει ή να τους υποδείξει τη θεραπεία τους. Υπάρχουν, επίσης, κατάλοιπα από ναούς της Αφροδίτης, της Αρτέμιδας και της Θέμιδας, ξενώνες, στάδιο και λουτρά. Λατρευόταν, επίσης, ο Απόλλων. Το ιερό του βρίσκεται πιο ψηλά από το θέατρο.
Προπύλαια
Τα προπύλαια, που η κατασκευή τους ανάγεται στους μυκηναϊκούς χρόνους, ήταν κτίσμα που το αποτελούσαν δυο στοές με 6 κίονες η καθεμιά. Της μιας ήταν ιωνικού και της άλλης κορινθιακού ρυθμού.
Ναός του Ασκληπιού
Πρόκειται για έναν μικρό ναό, χτισμένο το 390 π.Χ., που περιείχε το χρυσελεφάντινο άγαλμα του ένθρονου Ασκληπιού, έργο του πάριου καλλιτέχνη Θρασυμήδη. Σύμφωνα με αρχαίες πηγές συναγωνιζόταν σε μεγαλοπρέπεια και ομορφιά το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, που είχε κατασκευάσει ο Φειδίας. Στο εσωτερικό του ναού υπήρχαν εφαπτόμενοι στους τοίχους ιωνικοί κίονες, το δάπεδο ήταν στρωμένο με μαρμάρινες λευκές και μαύρες πλάκες ενώ εξωτερικά ο ναός περιτριγυριζόταν από κίονες δωρικού ρυθμού. Θαυμαστά ήταν τα γλυπτά τα οποία διακοσμούσαν τα αετώματα του ναού, κάποια από τα οποία ήταν έργα του ντόπιου γλύπτη Τιμόθεου.
Θόλος
Πίσω ακριβώς από το ναό, βρίσκεται η Θόλος, που ήταν και το περιφημότερο κτίριο του ιερού. Η Θόλος του Ασκληπιείου της Επιδαύρου ή Θυμέλη σύμφωνα με τη σχετική οικοδομική επιγραφή, οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 365 και του 335 π.Χ., στο πλαίσιο του μεγάλου οικοδομικού προγράμματος του Ιερού, αμέσως μετά την ολοκλήρωση κατασκευής του ναού του Ασκληπιού. Ο Παυσανίας, περιηγητής του 2ου αιώνα μ.Χ., αναφέρει ότι αρχιτέκτονας της Θόλου ήταν ο Πολύκλειτος από το Άργος που κατασκεύασε και το αρχαίο θέατρο.
Η Θόλος της Επιδαύρου έχει έως σήμερα τη φήμη του τελειότερου κυκλικού οικοδομήματος της Αρχαίας Ελληνικής αρχιτεκτονικής και αποτελείτο από τρεις ομόκεντρους κυκλικούς δακτυλίους, από 26 δωρικούς και 14 κορινθιακούς κίονες.
Ακολουθούν και άλλα κτίσματα, όπως το άβατο, ο οίκος των ιερέων, οι ναοί για την Άρτεμη, Απόλλωνα και τέλος το θέατρο.
Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου
Το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου χωρητικότητας 14.000 θεατών, μοναδικό για την ακουστική του τελειότητα, το κάλος και την αρμονία που το καθίστα το επισημότατο των θεάτρων του αρχαίου κόσμου. κατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. από τον Πολύκλειτο το νεότερο Αργείο αρχιτέκτονα και γλύπτη, κτισμένου σε θέση προσεκτικά διαλεγμένη μέσα στην κοιλότητα ενός λόφου ατενίζοντας το Σαπισελάτων όρος (Αραχναίο) και όλη την πεδιάδα και τα βουνά που το περιβάλουν..
Είναι φημισμένο για την ομορφιά του, τη συμμετρία του και την άριστη ακουστική του. Οι ηθοποιοί δεν χρειάζεται να μιλούν δυνατά για να ακούγονται, αν δεν το απαιτεί ο ρόλος τους. Ο παραμικρός ψίθυρος φτάνει μέχρι το υψηλότερο διάζωμα.
Μέχρι και την Ρωμαϊκή εποχή το θέατρο βρισκόταν σε ακμή. Αυτό δείχνουν τα διάφορα ευρήματα.
Μετά την επικράτηση του χριστιανισμού το θέατρο αφέθηκε στην τύχη του. Άρχισε η φθορά και οι επιχωματώσεις. Κυρίως επήλθε η λήθη. Στην αρχή γκρεμίστηκε το ημικυκλικό τείχος. Η κατολισθήσεις προκάλεσαν μεγάλες φθορές και κάλυψαν το κοίλον του θεάτρου. Αργότερα, μετά από μεγάλο σεισμό έπαθαν ζημιά τα διαζώματα και μετακινήθηκαν τα περισσότερα καθίσματα. Η σκηνή κατέρρευσε, χώματα και βράχοι είχαν συσσωρευτεί στην πλαγιά. Τίποτα δεν μαρτυρούσε την ύπαρξη θεάτρου ή μέρους του. Ο χρόνος είχε παίξει το δικό του παιχνίδι.
Η Τουρκοκρατία το βρήκε καλά κρυμμένο. Η φύση το προστάτεψε. Τα σκοίνα, οι θάμνοι και τα δέντρα αποτέλεσαν φυσικό καμουφλάζ και το έσωσαν από άλλες καταστροφές, μολονότι οι ρίζες που φύτρωσαν ανάμεσα στους αρμούς μετακίνησαν από τις αρχικές δέσεις του τα καθίσματα.
Μέχρι το 1879 το θέατρο της Επιδαύρου θαμμένο στην χαράδρα του Κυνόρτειου όρους, έμενε σιωπηλό κρατώντας μυστική την αρχαία του δόξα.
Από το 1954, το θέατρο χρησιμοποιείται και κάθε καλοκαίρι διεξάγεται το Φεστιβάλ Επιδαύρου κατά τη διάρκεια του οποίου δίνονται παραστάσεις αρχαίου δράματος, αναβιώνοντας έτσι ένα σημαντικό μέρος του αρχαίου μας αλλά και παγκόσμιου πολιτισμού.
Μουσείο
Στο μουσείο, που χτίστηκε το 1906 – 1909, μπορούμε να δούμε επιγραφές, γλυπτά, διάφορα αντικείμενα από τα δύο ιερά και ιατρικά όργανα.
